فرصتی برای دوست داشتن...

با تشکر از خواننده دوست داشتنی و با اخلاق کشورمان آقای علیرضا عصار، صدای گرم و شیوای ایشان و شعرهای زیبایی که انتخاب می کنند گاهی مرا به اوج می رساند. این شعر حضرت حافظ است که در وصف امامان ما به ویژه امام حسین(ع) و خاندانشان سروده اند که با صدای علیرضا معنایی دوچندان گرفته است.

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو این حکایت

بی مزد و بود منّت هر خدمتی که کردم

یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس

گوئی ولی شناسان رفتند ازین ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

سرها بریده بینی بی جرم و بی جنایت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی

جانا روا نباشد خونریز را حمایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه ای برون آی ای کوکب هدایت

از هر طرف که رفتمجز وحشتم نیفزود

زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

ای آفتاب خوبان میجوشد اندرونم

یکساعتم بگنجان در سایه عنایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

کش صد هزار منزل بیش است در هدایت

هر چند بزودی آبم روی از درت نتابم

جور از حبیب خوشتر کز مدعی رعایت

عشقت رسد به فریاد گر خودبسان حافظ

قرآن زبر بخوانید در چهارده روایت